Opis

Mapa przedstawia polityczny podział Górnego Śląska pomiędzy Polskę a Niemcy, według decyzji Rady Najwyższej (Rady Ambasadorów) z 20 października 1921 roku. Podział ten był konsekwencją zarówno wyników plebiscytu, jak i rezultatów powstań śląskich oraz decyzji politycznej tzw. "wielkich mocarstw", w tym przypadku głównie Francji i Wielkiej Brytanii. Czerwoną linią zaznaczono wytyczoną przez aliantów granicę polsko-niemiecką na Śląsku. Z obszaru plebiscytowego Niemcy ostatecznie otrzymały 7,8 tys. km2, czyli ok. 71% terytorium oraz 54% mieszkańców. Polska otrzymała 3,2 tys. km2, czyli ok. 29% terytorium plebiscytowego wraz z 46% mieszkańców. Po obu stronach granicy pozostali zarówno Ślązacy mówiących gwarą lub językiem polskim, jak i Niemcy. Choć Niemcy otrzymały wyraźnie większą część obszaru plebiscytowego, to Polska dostała część zdecydowanie bardziej uprzemysłowioną i zurbanizowaną, z dużo większą liczbą kopalń węgla, rud żelaza, cynku i ołowiu oraz większością hut, zarówno cynku i ołowiu, jak i żelaza. Po polskiej stronie granicy znalazły się m.in. Katowice, Chorzów, Siemianowice, Piekary, Tarnowskie Góry i cała południowa część Górnego Śląska, a po niemieckiej stronie, m.in. Bytom, Zabrze, Gliwice. Na mapie zaznaczono także tzw. "linię Korfantego", czyli zachodnią granicę obszaru, którego mieszkańcy w plebiscycie w większości opowiedzieli się za Polską (choć na tym obszarze były także miasta i gminy które w zdecydowanej większości głosowały za przynależnością do Niemiec). W marcu 1920 roku, polski komisarz plebiscytowy, Wojciech Korfanty, przedstawił aliantom plan podziału Górnego Śląska zwany „linią Korfantego”, zgodnie z którą Polska miała otrzymać 59% terytorium i 70% ludności zamieszkującej obszar plebiscytowy. Plan ten nie został zrealizowany.