Opis

Na mapie przedstawiającej granice Polski z roku 1772, Autor zaznaczył szrafem rozmieszczenie ludności polskiej, w sześciu nierównych przedziałach: "większość polska" (Królestwo Polskie, Zachodnia Galicja, Spisz, Orawa, Śląsk Cieszyński, Górny Śląsk, Opolszczyzna środkowa i wschodnia, Wielkopolska z wyjątkiem powiatów w części zachodniej i północnej, Kujawy bez bydgoskiego, środkowe Kaszuby od Pucka po Tucholę, południowa część Prus Wschodnich, Podlasie, Grodzieńszczyzna, centralna Wileńszczyzna, region Lwowa i Tarnopola w Galicji Wschodniej), "mniejszość powyżej 33%" (Powiśle, bydgoskie, część północnej Wielkopolski, większość wschodniej Galicji na północ od Dniestru, wschodnia Wileńszczyzna i Grodzieńszczyzna), "mniejszość od 20 do 33%" (Polesie i zachodni Wołyń, pojedyncze powiaty wschodniej Galicji, część Galicji Wschodniej położona w Karpatach na południe od Dniestru, powiaty pomiędzy Mińskiem a Berezyną), "mniejszość od 5 do 20%" (zachodnie fragmenty Pomorza Gdańskiego, Gdańsk i Żuławy, wschodni Wołyń, okolice Kamieńca Podolskiego i krańce południowo-wschodnie), "mniejszość poniżej 5%"(północna Warmia), "mniejszość poza proponowaną granicą państwa polskiego" (Litwa, Liwonia Polska, kresy wschodnie I Rzeczypospolitej). Wyszczególnione w legendzie źródła danych to wyniki pruskiego spisu szkolnego z 1911 r., austriackiego spisu powszechnego z 1910 r., rosyjskiej statystyki opracowanej przez policję w 1909 r. oraz niemieckich spisów okupacyjnych z lat 1916-17 dotyczących Grodzieńszczyzny i Wileńszczyzny. Autor wytyczył "granice proponowane Polski", które obejmowały wszystkie zaznaczone na mapie regiony z większościowym oraz mniejszościowym udziałem ludności polskiej wśród ogółu mieszkańców, w tym także północną Warmię (mniejszość polska poniżej 5%) oraz z udziałem Polaków od zaledwie 5 do 20%. W konsekwencji tak przyjętych kryteriów, na zachodzie i północy "granice proponowane" wykraczały poza dawne granice przedrozbiorowe (zwłaszcza na Śląsku, Pomorzu i w Prusach Wschodnich), natomiast na wschodzie obejmowały terytorium wyraźnie mniejsze niż w roku 1772. Zaznaczono także linie graniczne języka litewskiego i łotewskiego. Na mapie nie podano nazwiska autora, jednak na podstawie porównania z innymi tego typu mapami, można przypuszczać iż był nim Teofil Szumański, wybitny polski kartograf, jeden z ekspertów delegacji polskiej na Konferencję Pokojową.