Opis

Mapa przedstawia fragment pogranicza polsko-czechosłowackiego (polsko-słowackiego), rozciągającego się od Śląska Cieszyńskiego i regionu Czadeckiego na zachodzie, przez Orawę, Tatry po Spisz na wschodzie. Została zaznaczona przedwojenna granica pomiędzy Austrią i Węgrami oraz granica Księstwa Cieszyńskiego, ponadto sieć rzeczna, główne pasma górskie, miejscowości, w tym wioski (zwłaszcza na Spiszu, Orawie i w regionie Czadeckim). Głównym elementem mapy jest zaznaczona na czerwona linia. Pomimo braku legendy, na podstawie porównań z innymi mapami z tego okresu, można przypuszczać, że oznacza ona południową granicę zasięgu występowania języka polskiego na podstawie wyników badań Kazimierza Nitscha, polskiego językoznawcy i slawisty, profesora Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie i Uniwersytetu Jagiellońskiego, jednego z ekspertów delegacji polskiej na konferencję pokojową w Paryżu w 1919 roku. Z mapy jednoznacznie wynika, że główne regiony sporne na pograniczu polsko-czechosłowacki po zakończeniu I wojny światowej, czyli Śląsk Cieszyński, region Czadecki, Orawa oraz północny Spisz, były wówczas zdominowane przez ludność polską (polskojęzyczną). Na podstawie tej mapy, można stwierdzić, że formułowane m.in. podczas konferencji pokojowej w Paryżu, polskie roszczenia terytorialne dotyczące Śląska Cieszyńskiego, regionu Czadeckiego, północnej Orawy i północnego Spiszu, były uzasadnione kryteriami językowymi i etnicznymi, a arbitralne rozstrzygnięcia Rady Ambasadorów z 28 lipca 1920 roku, dzielące te obszary pomiędzy Polskę a Czechosłowację, bez zachowania nadrzędności kryteriów językowo-etnicznych, były dla Polski oraz ludności mieszkającej na polsko-czechosłowackim pograniczu, niesprawiedliwe i krzywdzące.