Opis

Drukowana mapa przedstawia historyczne terytorium Polski z roku 1772 w podziale administracyjnym na rejencje, gubernie i powiaty z zaznaczeniem "proponowanych granic Polski", granic ustalonych traktatem wersalskim z 28 VI 1919 roku oraz granic obszarów plebiscytowych. W legendzie użyto języka francuskiego, natomiast nazwy wszystkich miast, także na terenach należących do Niemiec, opisane zostały w polskiej wersji językowej. Na takim podkładzie kartograficznym, odręcznie, kredkami, naniesiono rozmieszczenie ludności żydowskiej w granicach Polski przedrozbiorowej, według powiatów, w pierwszych dekadach XX wieku. W legendzie brak jednoznacznej informacji, że mapa przedstawia rozmieszczenie Żydów w poszczególnych jednostkach administracyjnych, jednak wartości liczbowe użyte w legendzie oraz charakterystyczne cechy historycznie uwarunkowanego rozmieszczenia tej narodowości, nie pozostawiają wątpliwości co do treści mapy. Rozmieszczenie ludności żydowskiej przedstawiono w ośmiu nierównych przedziałach liczbowych, od zaledwie 1-2,5% (kolor niebieski) do 27,5-31,5% (kolor brązowy). Nie podano źródeł danych statystycznych, ale można przypuszczać, że pochodzą ze spisów powszechnych: rosyjskiego z roku 1897 oraz pruskiego i austriackiego z roku 1910. Wyraźnie widoczne są charakterystyczne cechy bardzo nierównomiernego rozmieszczenia Żydów na przełomie XIX i XX wieku na historycznych ziemiach polskich - w głównym stopniu spowodowana intensywną germanizacją niewielka liczebność na ziemiach wchodzących w skład zaboru pruskiego, zwiększona koncentracja na ziemiach wschodnich i centralnych (zabór rosyjski), która m.in. była konsekwencją wydzielenia przez władze carskie specjalnej strefy osiedlenia, która miała powstrzymywać migrację Żydów na ziemie etnicznie rosyjskie oraz wyraźna koncentracja w powiatach obejmujących duże miasta (m.in. Warszawa, Białystok, Wilno, Kowno, Mohylew, Łódź, Lublin).