Opis

Mapa ze zbiorów czeskich. Przedstawia podział Orawy pomiędzy Polskę a Czechosłowację, według decyzji Rady Ambasadorów z 28 lipca 1920 roku. Do I wojny światowej Orawa znajdowała się w granicach Węgier. Po rozpadzie monarchii Austro-Węgierskiej oraz zakończeniu wojny, nowopowstała Czechosłowacja rościła pretensje terytorialne do całego obszaru północnych Węgier (w tym do Orawy). Z kolei liczna na Orawie ludność polska, zwłaszcza w jej północnej części, domagała się przyłączenia tego obszaru do Polski. W 1919 roku, podczas konferencji w Paryżu, podjęto decyzję o przeprowadzeniu w połowie 1920 roku plebiscytu, który miał zadecydować o przynależności politycznej Orawy. Ostatecznie 2 lipca 1920 roku, podczas konferencji w Spa (Belgia) podjęto decyzję o rezygnacji z plebiscytu (z powodu wojny polsko-bolszewickiej), a decyzję o podziale tego regionu scedowano na Radę Ambasadorów, która 28 lipca 1920 roku w Paryżu, podjęła arbitralną decyzję, przyznając Polsce tylko niewielki północno-wschodni fragment spornych obszarów, co nie zakończyło sporów terytorialnych polsko-czechosłowackich. Na mapie czerwonymi kropkami zaznaczono fragmenty dawnej granicy pomiędzy Austrią (Galicją) a Węgrami, natomiast ciągłą oraz przerywaną linią czerwoną, granicę wytyczoną na podstawie decyzji Rady Ambasadorów z 28 lipca 1920, czyli tzw. „linię Ambasadorów”, która miała stać się granicą Polski i Czechosłowacji. Decyzja Rady Ambasadorów dotycząca podziału Orawy była niekorzystna dla Polski, rozgraniczenie nie zostało przeprowadzone według kryterium językowego czy etnicznego. Wytyczona na mapie granica z lipca 1920 roku, została nieznacznie zmodyfikowana w roku 1924. Na wniosek Komisji Delimitacyjnej, zatwierdzony przez Ligę Narodów, przekazano Czechosłowacji dwie wsie Głodówkę (Hladovka) i Suchą Górę (Sucha Hora) na zachód od Chochołowa, w zamian za przekazaną Polsce część wsi Lipnica Wielka (Dolna Lipnica). W tak ustalonej formie (1924) granica ta funkcjonuje również współcześnie.