Opis

Mapa ze zbiorów czeskich, obejmująca południowy fragment Górnego Śląska oraz Śląsk Opawski. Zaznaczono główne miasta, linie kolejowe, granice państwowe sprzed I wojny światowej oraz granicę o którą w tym regionie ubiegała się Czechosłowacja. Żądana przez władze w Pradze linia graniczna, przebiegała na północ od historycznego obszaru Śląska Opawskiego, obejmując Głuchołazy i sięgając prawie po Prudnik, ale tym razem nie obejmując Głubczyc i Raciborza, pozostawiając je po stronie niemieckiej (w odróżnieniu od innych, dalej idących żądań czeskich), choć przebiegając tuż na południe od tych miast. Natomiast konsekwentnie domagając się włączenia w granice Republiki Czeskiej południowej części Górnego Śląska, m.in. z Rybnikiem, Wodzisławiem i Żorami. Ten postulat władz czechosłowackich nie został w pełni zrealizowany. Ostateczny przebieg granicy na tym obszarze został ustalony podczas konferencji w Spa w lipcu 1920 roku. Czechosłowacja otrzymała wówczas m.in. Śląsk Opawski oraz południową część powiatu raciborskiego (choć rzeczywista granica czesko-niemiecka przebiegała na południe od linii granicznej żądanej na mapie), Głubczyce i Racibórz pozostały w Niemczech, natomiast Rybnik, Wodzisław i Żory, po plebiscycie oraz powstaniach śląskich, ostatecznie w 1921 roku trafiły w granice Polski. Granica polsko-czeska na tym obszarze biegła wzdłuż rzeki Olzy, a z Niemcami wzdłuż Odry na południe od Raciborza, a następnie odbijała na północny-wschód w kierunku Knurowa.