Opis

Wbrew tytułowi mapa przedstawia nie tylko rozmieszczenie ludności polskiej, ale także litewskiej i rusińskiej (ukraińskiej), jednak głównie skupia się na Polakach. Według legendy, poszczególne narodowości zostały oznaczone trzema różnymi kolorami (szrafami). Kolorem pomarańczowym zaznaczono obszary z "przewagą ludności polskiej". Według Autora mapy była to cała Wielkopolska, Kujawy, Śląsk Górny, Opolski i Cieszyński, wraz z Orawą i Spiszem, Galicja Zachodnia oraz Północno-Wschodnia, Kaszuby, południowa część Mazur i Warmii, dawne Królestwo Polskie z Podlasiem, Suwalszczyzną i całą Wileńszczyzną, aż za Dyneburg i Mińsk. Trudno się oprzeć wrażeniu, że był to zasięg bardziej niż maksymalistyczny "obszarów z przewagą ludności polskiej". Pomarańczowym szrafem zaznaczono rozmieszczenie "ludności litewskiej i czerwonoruskiej" (ukraińskiej), odpowiednio na Żmudzi i Ziemi Kowieńskiej oraz w południowej i południowo-wschodniej części Galicji. Natomiast jasnym, żółtym szrafem zaznaczono bardzo rozległy obszar, określony jako "promieniowanie kultury polskiej". Sięgał on na wschód od Wileńszczyzny, Bugu i Galicji, aż po Kijów i przedrozbiorowe wschodnie granice Rzeczypospolitej. W ten sposób Autor mapy, objął "obecnością polską" bardzo duży obszar, rozleglejszy niż terytorium Polski historycznej, na wschodzie sięgający po granice przedrozbiorowe, na zachodzie, północy i południu, wykraczający poza nie. Dodatkowo, czarnymi cyframi, został podany procentowy udział ludności polskiej w poszczególnych regionach, a cyframi pomarańczowymi procentowy udział polskiej własności ziemskiej.