Opis

Mapa przedstawia historyczne terytorium Polski z roku 1772 w podziale administracyjnym na rejencje, gubernie i powiaty z zaznaczeniem granic państwowych. W legendzie użyto języka francuskiego, natomiast nazwy wszystkich miast, także na terenach należących do Niemiec, opisane zostały w polskiej wersji językowej. Na takim podkładzie naniesiono rozmieszczenie ludności żydowskiej w granicach Polski przedrozbiorowej, według powiatów, w pierwszych dekadach XX wieku. Rozmieszczenie ludności żydowskiej przedstawiono w siedmiu nierównych przedziałach liczbowych, od poniżej 1% do powyżej 25% . Dane statystyczne pochodzą ze spisów powszechnych: rosyjskiego z roku 1897 oraz pruskiego i austriackiego z roku 1910. Wyraźnie widoczne są charakterystyczne cechy bardzo nierównomiernego rozmieszczenia Żydów na przełomie XIX i XX wieku na historycznych ziemiach polskich - w głównym stopniu spowodowana intensywną germanizacją niewielka liczebność na ziemiach wchodzących w skład zaboru pruskiego, zwiększona koncentracja na ziemiach wschodnich i centralnych (zabór rosyjski), która m.in. była konsekwencją wydzielenia przez władze carskie specjalnej strefy osiedlenia, która miała powstrzymywać migrację Żydów na ziemie etnicznie rosyjskie oraz wyraźna koncentracja w powiatach obejmujących duże miasta (m.in. Warszawa, Białystok, Wilno, Kowno, Mohylew, Łódź, Lublin).